کسئلر باش، اگر سئل آراسئیندا

مرد دئمز نامرد  یایار ائل آراسیئندا

کئشیلیق خرج آپارار یاخشی دئیینلر آتالار

     کئشینین آندّی آچیئق آرواد گیزلدر تئل آراسیئندا

یارادان و باغیشلایان آللاهین آدی و یادیله

آدیم:اماموردی سامانی، تخللوصوم «ایمان» مین اوچ یوز ایرمی بئشینجی ایلده آذربایجانین قاراداغ ماحالی نین «کلیبر» شهرینده دونیایا گؤز آچیب و شعر عالمینه قدم قویاندان بری دؤرد شعر اثری چاپا چاتدیرمیشام و ایندی ده چاپ اولونمامیش شعرلریم واردیر. اولو تانریدان بوتون شعر یازان و شعر سئون و حاققا ده یه ر وئرن اینسانلارا اوزون عؤمور و اوغورلار دیله ییرم. بیر قطعه مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن وزنینده اولان فارسی بحر طویل و بیر قطعه تورکی دو بئیتی ایله سؤزومو سونا چاتدیریرام.

خدا را بنده ام آری، کنم شکرش فزون باری، نموده از سرِ حکمت، سخن را بر زبان جاری، قلم را بر سخن یاری، که بر فرسا و الفاظش، شوند آیندگان قاری، سرایند اصل و پنداری، که تازد عار بر خواری، ببندد رخت بی عاری، بلرزد کاخ جباری، بریزد طاق قدّاری، فرازد ارزش کاری، رهد بَرده ز بیگاری، به آساید زِ هشیاری، زِ «ایمان» مانَد آثاری.

اینـان سیـرداش دئسـه م سـؤزلـر سؤزومسه ن
سؤزومدن باش گـؤزومسه ن لاپ اؤزومسه ن
گـؤزومـده گـؤزله نـن گـؤزلـر گـؤزومسه ن
دئـیــیــلـسـه ن دردیـمـیـن درمـانی نـئـیـلیـم

بــاخ قــومــون چـاشماغینا           ساوریــلـیـب داشـمـاغـیـنـا

آتــیــلــیب بـیر نـئـچه سی           قـانـمـازیـن بـاشـمـاغـیـنـا

****

دابــانــیــنــدا یـئـر ائـدیـب           هوشو باشدان پـئـر ائـدیـب

یــارالــی آخــســا دیــبـان           گؤزلریـن ده چـئر ائـدیـب

****

شعر ای گول از علی آقا واحد

ای گول، سنی آخر، بیلیرم اویره دن اولدو

سالدین منی هیجرانه، بو بیلمم، نه دن اولدو؟

دوزدوم نه قده ر زحمته، هر نازینی چکدیم

کونلوم غمی - عشقینله اسیرئ - محن اولدو

نام:  علی آقا

نام خانوادگی: اسکندر اوف

تخلص: واحد

تاریخ و محل تولد: 1895 میلادی، روستای ماساچیر در حومه باکو

تاریخ و محل وفات: 1965 میلادی، شهر باکو

علی آقا در یک خانواده روستائی زاده شد. بعد از چند سال تحصیل، مدرسه را ترک کرده و در شهر باکو برای امرار معاش به بقالی و سپس نجاری و خراطی مشغول شد. به دلیل استعداد و شوقی که به ادبیات داشت، روزنامه ها و نشریات مختلفی را که در باکو چاپ و منتشر می شدند مطالعه می کرد. اشعاری را که سروده بود برای دوستانش می خواند و بر اثر تشویق همین دوستان، مدتی را در نزد شاعر بزرگ باکو، عبدالخالق یوسف به فراگیری فنون شعر پرداخت. در جلسات ادبی که در منزل استادش برگزار می شد شرکت می کرد و از محضر ادبا و شعرائی چون آقاداداش منیری و صمد منصوری و عبدالخالق بهره می جست. اشعار خود را نیز در همین مجالس عرضه می کرد. تخلس واحد را نیز در همین مجلس ادبی به او دادند.

واحد در شعر و شاعری، در حدی بود که به وی{یادگار فضولی} می گفتند. اشعار او ورد زبان ها بود.  

          بو فخر دیر منه واحد، کی خلق شاعری یَم           

بؤیوُک فضولی لرین خاک پای نیْن بیری یَم

 اوجالتدی عؤمروُموُ نَشو و نماسی اؤلکه میزین

نَه قَدَر وار بو جهان، هرگز اؤلمَرَم دئییرَم

«ترجمه» این برای من افتخاری است ای واحد که شاعر خلق هستم، یکی از خاک پاهای فضولی هستم، ترقی و پیشرفت کشورمان، عمر مرا طولانی کرد، می گویم هر قدر این جهان است، نمی میرم.

میرزا حسین کریمی مراغه‌ای شاعر معاصر آذربایجانی می باشد او در سال ۱۳۰۶ در روستای روشت از توابع  شهرستان مراغه دیده به جهان گشود.

کریمی ادامه دهنده سبک سنتی و کلاسیک شعر بود و غالبا در اشعار طنز خود رسم و رسوم زمان خود را به باد انتقاد گرفته است. اکثر اشعار او هرچند به ترکی آذربایجانی سرود شده‌اند ولی به علت مقید بودن به سبک قدیم و اوزان شعری با تعبیرات و اصطلاحات عربی و فارسی بسیاری آمیختگی دارند. در عین حال قدرت و روانی طبع و دید بی نظیر طنز از او در تاریخ طنز پردازان آذربایجان نمونه‌ای بی بدیل ساخته است ، تا آن اندازه که در جمهوری آذربایجان یکی از ادبای آن دیار پایان نامه ی دکتری خود را چند سال پیش به بررسی اشعار او اختصاص داد.

وی در حال حاضر در شهر مراغه به زندگی و خلق آثار ادامه می دهد. کریمی مراغه‌ای در کنار اینکه طنز پرداز بزرگی است از عاشقان اهل بیت بوده و کتابهای نوحه‌ی او که از کتابهای طنز او بیشتر است، سالهاست در دیار آذربایجان صفا بخش عزاداریهای مردم بوده است. مجموعه های طنز او در شش جلد وبا عنوان "رنگارنگ" چاپ شده است.

نازلی شیرین دیل واریم ، ئوزگه دیله یازمارام
 دوغراسالاردا منی اُوز دیلیمی آتمارام
 
جنتی وئرسز منه ، دونیانی ساتساز منه
 من آنامین ناز دیلین باشقا دیله ساتمارام

زندگینامه

ستار گل محمدی هستم متخلص به ستار در سال 1322 در روستای شجاعیلو از توابع شهرستان کلیبر پا به عرصه ی حیات گذاشتم. از کودکی با توجه به وضعیت  آن زمانی جامعه گاها در دل طبیعت چیز هایی زمزمه میکردم تا اینکه از سال 1337 و 1338 شروع به سرودن اشعار در سبک های آشیقی موقامی و... و در اکثریت قالبهای شعری آذری نمودم و در حال حاضر نیز در این هنر مشغول هستم